10 Şubat Geçen yıl bu gün, Tower D minibüsünde sadece beş oturma odası çökmedi. Chintel’in Cenneti. Emekli bir profesyonelin dünyayı dolaşma ümidi, işine lakhlar yatırmış bir gencin arzusu ve orada yaşayan herkes için evin en güvenli yer olduğu fikri de öyle.
Ölüme mahkûm kuledeki evlerini bir gecede kaybeden ve hayatlarının bir yıl boyunca alt üst olduğunu gören aileler için, mali durumlarını korumak için yeni bir ev arayışı onları yutmuş gibi görünüyor. çıkarlar ve adaletin yerine geldiğini görün. bitti. bazılarıyla konuştuk
Katyal’lar
Trajedinin kökeninde oturan
10 Şubat’taki çöküşten birkaç gün önce, Asım Katyal dairesinin anahtarlarını aldı – D-003. O, dikey çöküşün yükünü taşıyan zemin kattaki daireydi – yukarıdaki altı oturma odasından gelen molozlar sonunda oraya yerleşmişti. “Bir bakıma en çok acı çeken benim. Hayallerim sadece 48 saatte paramparça oldu. Bana sadece 8 Şubat’ta daire tahsis edildi’ diyor. Asım, odaları döşemesi için bir iç mimar tutmuştu. Havalandırmayı, güneş ışığını ve “sessiz” ortamı tam olarak doğru bulmuştu.
Tasarımcı daireyi bir aylığına kiralamaya karar verdi. “İki değerli hayat kaybedildi. Ama dairelerin çoğunun boş olması içimi rahatlattı. Aksi takdirde çok daha kötü olabilirdi,” diyor, şu anda Sektör 65’te bir apartman dairesinde yaşayan Asım. Ancak, konut sakinlerinin tazminat miktarı konusunda geliştirici ile anlaşmaya varması gerektiğine inanıyor. “Bence oturup konuşmalıyız. Herkes daha çok para ister ama bir sınırı vardır. Böyle farklar olursa çeki alana kadar torunlarım olur” diyor.
Gambhir’ler
Sekiz ameliyattan sonra daha büyük bir savaş
Vikram Gambhir, hayatında sekiz kritik ameliyat geçirdi ve en büyük hayatta kalma korkusunun, hepsiyle savaştıktan çok sonra geleceğini bilmiyor. Geçen yıl boyunca, Vikram sık sık uykusundan tavanın çökmesiyle ilgili kabuslar görerek uyandı.
68 yaşındaki, günde yaklaşık 20 hap alıyor ve ayrıca iyi bir gece uykusuna ihtiyacı var. “Bu yaşta, insanlar rahat bir yaşam sürmeyi seçtiklerinde, ben uykusuz kalıyorum. Bu beni her gün öldürüyor, ”diyor TOI’ye. “Söyle bana, harçlığımın nasıl olduğunu ve yeni bir daire alıp almayacağımı sormak için direk direğine koşma zamanım geldi mi? Müteahhitin verdiği dairelerden birinde oturuyoruz. Bizden her gün ayrılmamızı isteyebilirler.
10 Şubat’ta Gambhir’ler, D-203’ün yanındaki dairede 40 yaşındaki bir kadının çökme sonucu öldüğü yerdeydi. “Bunu düşündükçe titriyorum. Bir daire tuğla ve harçtan yapılmıştır. Ama orayı yuva yapan ailedir. Eşyalarımın ve anılarımın yarısı hâlâ o yıkık evde,” diyor dört ay önce büyükbaba olan Vikram. Kötü sağlığına rağmen durmak istemiyor.
“Adalet yerini bulana kadar mücadele edeceğim. 1 yıl oldu tutuklanan olmadı. Bize verilen tazminat da yetmiyor. Evimi geri istiyorum” diyor. Ya da yenisini yapıp bize verin, daha azına razı olmayız, bir yıldır çile çekiyoruz” diye konuştu.
Bharadwaj’lar
Anıları enkazın altına gömdüler ve şehri terk ettiler
Kat mülkiyetinin bir topluluğa dönüştüğünü gördüler. Şimdi yıkıldığını görüyorlar. Bhupendra Bharadwaj (42) ve ailesi, yaklaşık beş yıl önce Paradiso’nun D Kulesi’ne ilk taşınanlar arasındaydı. Aileler ardı ardına geldiği için onları ilk karşılayanlar da onlar oldu.
“Bunun gözlerimin önünden geçtiğini gördüm. Bir borsacı olan Bhupendra, tüm bunların birbiri ardına kökünden söküldüğünü görmek şok edici” diyor. Bharadwaj ailesi, Paradiso’dan tamamen ayrılmayı seçti. Şu anda Dwarka’da kiralık bir daireleri var.
Öfke ile birlikte zorlama vardır. Bhupendra’nın en küçük oğlu, 10 Şubat’taki çöküşü düşündüğünde hala panik atak geçiriyor ve sık sık gece yarısı ağlayarak uyanıyor, diyor. “Asansörden henüz inmişti ki katlar gözlerinin önünde çöktü. Bu onu derinden yaraladı ve en ufak bir çarpışma sesi onu üzmeye yetiyor. Herhangi bir travmanın kalıcı bir etkiye sahip olabileceği bir yaşta.
Bu yüzden taşınmaktan başka seçeneğim yoktu.” 42 yaşındaki birikimlerini yatırmış ve hatta Paradiso’daki daireyi satın almak için karısının mücevherlerini bile satmıştı. “Böyle bir şoku absorbe etmek kolay değil. Çöküşün gürleyen sesini herkes duydu. Ama rüyalar çöktüğünde sessizce seni öldürürler” diyor TOI’ye. Kendisine teklif edilen tazminatın daireye yatırdığının yarısı bile olmadığını söylüyor.
Mishralar
Eksik: En sevdiği balkon ve ev sıcaklığı
Shanta Mishra (43) evinde en çok neyi özlüyor? Mishra’lar Paradiso’da bir daire satın aldığında, Shanta müteahhitin temsilcisine bir noktaya değindi: dairesinin yeterince güneş ışığı alması gerekiyordu. “Kış öğleden sonra çocuklarımla balkonda güneşleniyordum. Şu anda kaldığımız dairede neredeyse hiç güneş ışığı yok. Bu, daha önemli gereksinimlerin arka planında önemsiz görünebilir. Ama bunun gibi küçük şeyler bir ev yapar” diyor.
Shanta’nın altı yaşındaki kızı hala D Kulesi’ndeki dairelerine ne zaman döneceklerini bilmek istiyor. “Bir bahane uyduruyorum ve sadece gülümsüyorum. Evimiz gitti ve onunla yaşamak zorundayız. Başlangıçta dairemizin tamir edilebileceğini umduk. Teknoloji bu günlerde çok ilerledi. Ancak HTE raporu, kulenin yerleşime uygun olmadığını bildirdi ve bölge yönetimi kulenin yıkılmasını emretti” dedi.
Değerlendirme için dairesine dönen Shanta gözyaşlarını tutamadı. “Hareket edemiyordum. O dört duvara çok anı kazınmış. 4 yıl orada yaşadık. Bu güvensizlik şu an eşimin sağlığını olumsuz etkiliyor. Kiralık bir apartmanda oturuyorduk. Ama burada kendinizi evinizde hissetmiyorsunuz.” ,” diyor TOI’ye.
Ölüme mahkûm kuledeki evlerini bir gecede kaybeden ve hayatlarının bir yıl boyunca alt üst olduğunu gören aileler için, mali durumlarını korumak için yeni bir ev arayışı onları yutmuş gibi görünüyor. çıkarlar ve adaletin yerine geldiğini görün. bitti. bazılarıyla konuştuk
Katyal’lar
Trajedinin kökeninde oturan
10 Şubat’taki çöküşten birkaç gün önce, Asım Katyal dairesinin anahtarlarını aldı – D-003. O, dikey çöküşün yükünü taşıyan zemin kattaki daireydi – yukarıdaki altı oturma odasından gelen molozlar sonunda oraya yerleşmişti. “Bir bakıma en çok acı çeken benim. Hayallerim sadece 48 saatte paramparça oldu. Bana sadece 8 Şubat’ta daire tahsis edildi’ diyor. Asım, odaları döşemesi için bir iç mimar tutmuştu. Havalandırmayı, güneş ışığını ve “sessiz” ortamı tam olarak doğru bulmuştu.
Tasarımcı daireyi bir aylığına kiralamaya karar verdi. “İki değerli hayat kaybedildi. Ama dairelerin çoğunun boş olması içimi rahatlattı. Aksi takdirde çok daha kötü olabilirdi,” diyor, şu anda Sektör 65’te bir apartman dairesinde yaşayan Asım. Ancak, konut sakinlerinin tazminat miktarı konusunda geliştirici ile anlaşmaya varması gerektiğine inanıyor. “Bence oturup konuşmalıyız. Herkes daha çok para ister ama bir sınırı vardır. Böyle farklar olursa çeki alana kadar torunlarım olur” diyor.
Gambhir’ler
Sekiz ameliyattan sonra daha büyük bir savaş
Vikram Gambhir, hayatında sekiz kritik ameliyat geçirdi ve en büyük hayatta kalma korkusunun, hepsiyle savaştıktan çok sonra geleceğini bilmiyor. Geçen yıl boyunca, Vikram sık sık uykusundan tavanın çökmesiyle ilgili kabuslar görerek uyandı.
68 yaşındaki, günde yaklaşık 20 hap alıyor ve ayrıca iyi bir gece uykusuna ihtiyacı var. “Bu yaşta, insanlar rahat bir yaşam sürmeyi seçtiklerinde, ben uykusuz kalıyorum. Bu beni her gün öldürüyor, ”diyor TOI’ye. “Söyle bana, harçlığımın nasıl olduğunu ve yeni bir daire alıp almayacağımı sormak için direk direğine koşma zamanım geldi mi? Müteahhitin verdiği dairelerden birinde oturuyoruz. Bizden her gün ayrılmamızı isteyebilirler.
10 Şubat’ta Gambhir’ler, D-203’ün yanındaki dairede 40 yaşındaki bir kadının çökme sonucu öldüğü yerdeydi. “Bunu düşündükçe titriyorum. Bir daire tuğla ve harçtan yapılmıştır. Ama orayı yuva yapan ailedir. Eşyalarımın ve anılarımın yarısı hâlâ o yıkık evde,” diyor dört ay önce büyükbaba olan Vikram. Kötü sağlığına rağmen durmak istemiyor.
“Adalet yerini bulana kadar mücadele edeceğim. 1 yıl oldu tutuklanan olmadı. Bize verilen tazminat da yetmiyor. Evimi geri istiyorum” diyor. Ya da yenisini yapıp bize verin, daha azına razı olmayız, bir yıldır çile çekiyoruz” diye konuştu.
Bharadwaj’lar
Anıları enkazın altına gömdüler ve şehri terk ettiler
Kat mülkiyetinin bir topluluğa dönüştüğünü gördüler. Şimdi yıkıldığını görüyorlar. Bhupendra Bharadwaj (42) ve ailesi, yaklaşık beş yıl önce Paradiso’nun D Kulesi’ne ilk taşınanlar arasındaydı. Aileler ardı ardına geldiği için onları ilk karşılayanlar da onlar oldu.
“Bunun gözlerimin önünden geçtiğini gördüm. Bir borsacı olan Bhupendra, tüm bunların birbiri ardına kökünden söküldüğünü görmek şok edici” diyor. Bharadwaj ailesi, Paradiso’dan tamamen ayrılmayı seçti. Şu anda Dwarka’da kiralık bir daireleri var.
Öfke ile birlikte zorlama vardır. Bhupendra’nın en küçük oğlu, 10 Şubat’taki çöküşü düşündüğünde hala panik atak geçiriyor ve sık sık gece yarısı ağlayarak uyanıyor, diyor. “Asansörden henüz inmişti ki katlar gözlerinin önünde çöktü. Bu onu derinden yaraladı ve en ufak bir çarpışma sesi onu üzmeye yetiyor. Herhangi bir travmanın kalıcı bir etkiye sahip olabileceği bir yaşta.
Bu yüzden taşınmaktan başka seçeneğim yoktu.” 42 yaşındaki birikimlerini yatırmış ve hatta Paradiso’daki daireyi satın almak için karısının mücevherlerini bile satmıştı. “Böyle bir şoku absorbe etmek kolay değil. Çöküşün gürleyen sesini herkes duydu. Ama rüyalar çöktüğünde sessizce seni öldürürler” diyor TOI’ye. Kendisine teklif edilen tazminatın daireye yatırdığının yarısı bile olmadığını söylüyor.
Mishralar
Eksik: En sevdiği balkon ve ev sıcaklığı
Shanta Mishra (43) evinde en çok neyi özlüyor? Mishra’lar Paradiso’da bir daire satın aldığında, Shanta müteahhitin temsilcisine bir noktaya değindi: dairesinin yeterince güneş ışığı alması gerekiyordu. “Kış öğleden sonra çocuklarımla balkonda güneşleniyordum. Şu anda kaldığımız dairede neredeyse hiç güneş ışığı yok. Bu, daha önemli gereksinimlerin arka planında önemsiz görünebilir. Ama bunun gibi küçük şeyler bir ev yapar” diyor.
Shanta’nın altı yaşındaki kızı hala D Kulesi’ndeki dairelerine ne zaman döneceklerini bilmek istiyor. “Bir bahane uyduruyorum ve sadece gülümsüyorum. Evimiz gitti ve onunla yaşamak zorundayız. Başlangıçta dairemizin tamir edilebileceğini umduk. Teknoloji bu günlerde çok ilerledi. Ancak HTE raporu, kulenin yerleşime uygun olmadığını bildirdi ve bölge yönetimi kulenin yıkılmasını emretti” dedi.
Değerlendirme için dairesine dönen Shanta gözyaşlarını tutamadı. “Hareket edemiyordum. O dört duvara çok anı kazınmış. 4 yıl orada yaşadık. Bu güvensizlik şu an eşimin sağlığını olumsuz etkiliyor. Kiralık bir apartmanda oturuyorduk. Ama burada kendinizi evinizde hissetmiyorsunuz.” ,” diyor TOI’ye.